Veiller. - Nigdy Więcej

Nigdy więcej

Jak mogłaś zostawić mnie

Rozpadającego się w ten sposób

Sprawiasz że czuje się niczym

Nigdy nie kończący się żal

Byłaś czymś dla mnie więcej

Snem w który warto wierzyć

Kosztowałaś zbyt wiele

By mnie było stać

Na Ciebie 

Lub chociaż Twój cień

Skończ z iluzjami 

Znienawidź mnie

Skoro cenisz proste życie

Beż żadnych zobowiązań 

Wolne od uczuć

Czy zapomnisz o mnie

I odłożysz wszystko na zmarnowanie?

Decyduj kim jesteś

Kimś czy też nikim

Dla mnie jesteś wszystkim 

Lecz czy kiedykolwiek Cię to obchodziło?

Veiller. - Nic nowego

Utop swoje łzy
W oceanie smutku
Zrzuć te krople
W bezden marności
Nie zrobi to różnicy
Te parę kropel nic nie zmieni
Cały świat to robi
Ludzie topią się w morzu
Swoich własnych smutków
Każdy człowiek patrzy na siebie
Nabierając w płuca dech
Nie widzicie że ktoś się dusi
Mając wolne ręce
Nie widzicie tych w łańcuchach
Z uśmiechem na twarzy
Nie zrozumienie smutnych
Z czystymi myślami
Nigdy nie pojmiecie kłębowiska
Krwawiących ran w głowie

****

Wiersz z dupy i bez sensu jak wszystko dla mnie wokół ostatnio. Wszystkiego mam dość, nikt nie słucha mnie tylko naciska... Nic więcej. Powrót do stanów depresyjnych z wakacji... Samotność jest najgorszą rzeczą. Zdjęcie z klasztoru w Zagórzu... Jak na ironię właśnie z tego żałosnego okresu.

"Nie ufaj nigdy nikomu, zapędzi cię to tylko do grobu"