Veiller. - Dla Ciebie

Jestem na krańcu świata gdzie morze styka się z lądem

Klęczę i podziwiam dzieło stworzenia

W ogromie wzburzonego morza

Szukam Jego - mojego Boga

Czekam na Jego znak wśród spienionych fal

Dłońmi gładzę suchy piach

Tysiące ziarenek przesypuje przez swoją dłoń

I czuje się tak jak ten proch gdy widząc Jego wzrok

Cichym szeptem wzywam go i uwielbiam jego majestat

Ukryty w złocistych promieniach słońca

Patrzę na brodę jego białych postrzępionych chmur

Oblicze nieskończonych lat i nieśmiertelnej miłości

Widzę ogrom oceanu któryś stworzył

Piękno morskiego stworzenia wśród koralowych raf

Smukłe ryby, jak srebrzyste strzały

Mknące wśród morskiego kwiecia

W ucieczce przed rekinem, wilkiem mórz

I pomyśleć - że to wszystko stworzyłeś Ty!

Morskie ptaki śpiewające pieśni dla Niego

Raz po raz łowiące wielkie ryby

Kolorowe ptaki w radosnym tańcu

W pędzie życia nawet one nie zapominają

O swoim przedwiecznym Stwórcy

Bo wiedzą że wszystko stworzyłeś Ty, Boże!

Mrowie pełzającego stworzenia

W pyle lub w wodzie, z łuskami lub bez

Kolorowe jaszczurki biegające po drzewach

Chytry, gruboskórny krokodyl wraz z głośnymi żabami

I zdradziecki wąż ukryty wśród piasków pustyni

To wszystko chwali Ciebie, Panie!

Cykady świergolące na wielkich drzewach

Zabiegane mrówki wśród swoich twierdz

Świerszcze skaczące wśród traw

Nie mające czasu na nic

Zwinny pająk jak i pracowita pszczoła

Każde stworzenie żyje dzięki Tobie!

Tyś urodził się wśród krów i owiec w stajni

Które klękały i oddawały Ci cześć

Wilk zły ani dumny lew nigdy nie tknął wiernego Tobie

Choć nie ludzie nieśli Cię na rękach lecz osioł na swym grzbiecie

Gdy zdążałeś do Jerozolimy

I czyż całe stworzenie Twoje nie jest wspaniałe?

A ja i Ty przyjacielu, wśród tych stworzeń najmniejsi

Grzeszni, słabi i wątli jak trawy

Uginane Boskim tchnieniem

To myśmy przybili Cię do krzyża i przebodli bok

I w krwi bliźniego i cierpieniu stworzeń Twych kąpiemy świat

A Ty Boże...

Wciąż nas kochasz, choć jesteśmy grzeszni...