Veiller. - serce

Każda chwila jest udręką

Kiedy patrzę w Twoje oczy

Wcześniej widziałem w nich gwiazdy

Dalekie i kojące

Teraz płoną i palą mnie

Ilekroć spojrzę w nie

Mimo że piękno zaklęte w nich

Jak w kawałku bursztynu

To palą wszystko oraz

ranią

serce

Każde słowo które słyszę

Cichą melodia szemrzącej wody

Wychodzące z Twych ust

Zjawiskowy wodospad doskonałości

Teraz kwasem obmywającym kości

Zmierzłe członki

lodowate

martwe

Piękny uśmiech

Czerwone usta

Rozciągnięte w piękny łuk uśmiechu

Teraz są pętlą wokół mojej szyi

A zęby gwoździami gwałcącymi ciało

Wbitymi aż na wylot

zamrożonych

kości

Uczucie które dawało tyle nadziei

Dające wolę do życia

Teraz ją odbiera

Bo dana jest komuś

Komu jest to

nie

potrzebne